آوای انتظار همراه اول

برای فعال سازی کد را به شماره 8989 ارسال نمایید

آوای انتظار همراه اول مجید خراطها آلبوم دیگه میرم

avaye entezar hamrah aval

اس ام اس و جملات تیکه دار و کوبنده

sms tikedar in bisms

•

•

•

عاقبت به این نتیجه میرسیم که

حضورِ بعضی‌ انسانها در زندگی ما آنقدر پوچ و بی‌ معنا بوده که

جای خالی‌ آنها را فقط همین نبودنشان پر میکند !

•

•

•

اس ام اس تیکه دار عاشقانه

sms tikedar in bisms

•

•

•

بیشتر از آنچه سزاوارش باشم بهم صدمه زدی

فقط به این خاطر که بیشتر از آنچه سزاوارش باشی عاشقت بودم !

•

•

•

اس ام اس تیکه دار دوست داشتن و لیاقت

sms tikedar in bisms

•

•

•

دوست داشتن دل های بزرگ لیاقت میخواهد

چیزی که تو نداشتی بی لیاقت من !

•

•

•

اس ام اس تیکه دار و سنگین

طنز/ چند قطعه از فیض بوک+ بوق ممتد، علیرضا قزوه!

معلّم:
منم آموزگاری صاف و ساده
خداییش این‌که من می‌خوام، زیاده؟
فقط لطفی بکن، یارب! شب و روز
نباشم شرمسار خانواده

کارگردان سینما:
خدایا! بارالها! یعنی می‌شه؟
دُرُس شه کارها از اصل و ریشه
دُرُس مثل همون فیلمی که اون سال
قیامت کرده بود از حیث گیشه

شهردار:
مگر جامانده باشد، اشتباهی
نمانده چاله‌ای جایی به راهی
تمام شهر تهران را بگردید
به جز چاه زنخدان نیست چاهی

راننده تاکسی:
به نام اون که رحمان و رحیمه
روال کار من، مثل قدیمه
خدا هرجا که باشم، با منه، چون
مسیر من صراط المستقیمه!

نماینده مجلس:
گرفتم خانه‌ای پهلوی مجلس
گرفت اعضای بنده، بوی مجلس
خدایا! از تو ممنونم که هستم
برای بار چندم توی مجلس

پیرمرد «دا» فروش:
به ایران و به دنیا می‌فروشم
به پایین و به بالا می‌فروشم
خدایا شکر از این عمری که دادی!
نود ساله فقط «دا» می‌فروشم

-------
شعر دیگری از فیض

«با سر آمد علیرضا قزوه
شد سر آمد علیرضا قزوه

همه باید به یک طرف بروند
تا شود رد علیرضا قزوه

شعرهایش در ابتدا بودند
یک مجلد علیرضا قزوه

چاپ آثار او پس از چندی
شد مجدد علیرضا قزوه

نیست جایی و نیست ارگانی
که نباشد علیرضا قزوه

شک ندارم که بیش‌تر از صد
شغل دارد علیرضا قزوه

بیت رهبر علیرضا قزوه
توی مرقد علیرضا قزوه

هر کجا می‌روی پی کاری
می‌رسد عد! علیرضا قزوه

کنگره نیست کنگره، وقتی
که ندارد علیرضا قزوه

هیچ‌کس مصرعی نخواهد خواند
تا نیاید علیرضا قزوه

نمره دیگران اگر شد بیست
شد ولی صد علیرضا قزوه

به یقین رشد کرده از هر حیث
خاصه از قد علیرضا قزوه

شکر ایزد که زن گرفت و نماند
یک مجرد علیرضا قزوه

بوق تک‌تک تمام شاعرها
بوق ممتد علیرضا قزوه

یک نفر گفت: مخلصیم آقا
گفت: باشد،علیرضا قزوه

وای بر حال تو اگر با تو
بشود بد علیرضا قزوه!

من که می‌ترسم از عواقب آن
به محمد، علیرضا قزوه!

قزوه یک شاعر است اما، کاش...!
هیس! آمد علیرضا قزوه»

پدید آورنده : محمد حسین درافشان ، صفحه 11

آفت ها در کمین نعمت ها

یکی از ویژگی های دنیا این است که در پس نعمت های آن، مشکلات و گرفتاری هایی نیز کمین کرده است. بر این اساس، نعمتی در جهان نیست که از آفت ها و خطرها در امان باشد. به تعبیر شیوای حضرت علی علیه السلام : «در هر جرعه ای (از نعمت های دنیا)، اندوهی گلوگیر و در هر لقمه ای، استخوان شکسته ای قرار دارد.» یکی از این نعمت های خدادادی، موهبت «زیبایی» است که گاهی صاحب خود را به سختی های بسیاری دچار می کند. مولوی در دفتر پنجم مثنوی، در این باره حکایتی چنین دارد: «روزی حکیمی برای گشت و گذار روانه صحرا شد و در آن دشت جان افزا، طاووسی را دید که پرهای خود را می کَند. حکیم که از کار او تعجب کرده بود، دلیل این امر را می پرسد و می افزاید: چگونه راضی می شوی که چنین زیورهای زیبایی را از خود دور کنی و روی خاک بریزی؟! هیچ می دانی که حافظان و قاریان قرآن، پرهای تو را میان قرآن کریم می نهند و مردم برای پرهای تو ارزش فراوانی قائل می شوند؟ طاووس در پاسخ می گوید: ای حکیم! هیچ می دانی که به خاطر همین پرهای زیبا و رنگارنگ، چه بلاها که از سوی مردمان به من می رسد و بر اثر طمع آنها، چه گرفتاری ها که در من پدید آمده است».

از این حکایت می توان استفاده کرد که نعمت های دنیوی، ارزش دل بستگی ندارد و حتی نمی توان به جذاب ترینِ این نعمت ها که زیبایی است، بالید و فخر فروخت؛ زیرا نعمت زیبایی به طور طبیعی سبب «طمع ورزی» دیگران می شود و مشکلات فراوانی را برای شخص در پی خواهد داشت.

مولانا در مثنوی خویش چنین می سراید:

پیام متن:

1. از آفت هایی که در پس نعمت های مادی کمین کرده اند، غافل نشویم.

2. نعمت های خالص و به دور از سختی و رنج را تنها در بهشت برین می توان یافت. پس نعمت های دنیوی را به درستی به کار گیریم و در عین حال، به آنها دل نبندیم.

هم دردی واقعی با تهی دستان

مولوی، شاعر اندیشه پرداز مسلمان، در دفتر پنجم مثنوی حکایت می کند:

«سگی از گرسنگی می مرد و صاحبش برای او گریان بود و اشک می ریخت. در آن هنگام، شخصی که از آنجا می گذشت، چون آن مرد را گریان دید، دلیل آن را جویا شد. آن مرد گفت: سگی دارم که بسیار در حق من خدمت کرد و روزها صیاد من بود و شب ها پاسبانم. افسوس که اکنون در حال مرگ است.

آن شخص پرسید: علت مرگش چیست؟ آیا بر اثر بیماری است یا زخمی برداشته است؟ مرد گفت: خیر، بلکه سگ من بر اثر گرسنگی در حال تلف شدن است. آن شخص که مرد را تسلّی می داد، دید که انبانی پر در دست اوست. پرسید: ای مرد! این انبان چیست؟ گفت: نان و غذاست. پرسید: پس چرا از این نان و غذا به سگت نمی دهی تا از مرگ نجات یابد؟ آن مرد گفت: چون آب چشم رایگان است، ولی برای به دست آوردن نان، باید هزینه کرد! پس برای من، گریه کردن آسان تر از نان دادن است. آن شخص چون این سخن را از آن مرد شنید، زبان به سرزنش او چنین گشود:

مولوی در این حکایت، قصد بیان این نکته را دارد که برخی انسان ها، هنگام روبه رو شدن با رنج و فقر و تهی دستی مردمان، تنها به ابراز تأسف و آه کشیدن و اشک ریختن بسنده می کنند و به خیال خام خود، بدین گونه با آنان هم دردی می کنند. در نتیجه، خود را از دست گیری و کمک رساندن به آنان بی مسئولیت می پندارند. این در حالی است که با این حرکت، مشکلی از آنان حل نمی شود و تنها بر اثر کمک مالی و انفاق به تهی دستان می توان فقر و کمبود مالی را از جامعه دور ساخت و میان ثروت های انباشته تعدیل ایجاد کرد و فاصله های طبقاتی را کاهش داد.

به سبب اهمیت این مسئله، خداوند در قرآن کریم، هر جا سخنی از نماز به میان آورد. پس از آن، به واژه انفاق و زکات؛ که نماد گره گشایی مالی از تهی دستان است، اشاره می کند. به تعبیر خداوند در قرآن کریم، این گونه افراد، مؤمنان حقیقی اند:

الَّذینَ یُقیمونَ الصَّلاةَ وَ مِمّا رَزَقْناهُمْ یُنْفِقُونَ * اُولئکَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقّا لَهُمْ دَرَجاتٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ مَغْفِرَةٌ وَ رزْقٌ کَریمٌ.(انفال: 3 و 4)

آنان که نماز به پا می دارند و از آنچه به آنها روزی داده ایم، انفاق می کنند؛ آنها مؤمنان حقیقی هستند و برای آنان نزد پروردگارشان، درجات و آمرزش و روزی بی نقص است.

پیام متن:

هم دردی واقعی با تهی دستان و فقیران، تنها با رسیدگی عملی به مشکلات آنها امکان پذیر است.

انسان های پر ادعا

مولوی در حکایتی از مثنوی آورده است: «صاحب دلی، چهل روز به ریاضت نشست، تا نفْس خود را با انجام اعمال دشوار عبادی رام گرداند. شبی در خواب، سگ حامله ای را دید که بچه سگان در شکم او صدا به آواز بلند کرده بودند. صاحب دل که از دیدن چنین خوابی سخت شگفت زده شده بود، از خداوند خواست تا تعبیر این خواب عجیب را به او بفهماند. دعای او به هدف اجابت رسید و آواز هاتفی را شنید که به او گفت: آن رؤیایی را که دیدی، نمادی از لاف زدن های جاهلان و ادعاهای انسان های پر مدعاست».

باری ادعاهای زیادی و جاهلانه افزون بر آنکه نشانه کم مایگی یا بی مایگی انسان است. همواره برای آدمی، دردسر آفرین نیز هست؛ زیرا دیر یا زود، حقیقت امر آن ها برای دیگران آشکار خواهد شد و آبروی آنها در معرض خطر خواهد افتاد. به تعبیر مولوی:

رسول اکرم صلی الله علیه و آله در این باره می فرماید: رَحِمَ اللهُ امْرَءً عَرَفَ قَدْرَه وَ لَمْ یَتَعَدَّ طَوْرَهُ؛ خدا رحمت کند کسی را که ارزش خود را بداند و از حدّ خود فراتر نرود.

در حدیثی از امیر مؤمنان علی علیه السلام ، یکی از ریشه های پر مدعایی، «نادانی» شناخته شده است:

مَنْ اِدَّعی مِنَ الْعِلْمِ غایَتَه فَقَدْ اَظْهَرَ مِنْ جَهْلِهِ نَهایَتَه.

هر که ادعا کند که به همه دانش ها و به انتهای دانش رسیده است، پس همانا نهایت جهل خود را آشکار ساخت.

انسان های تهی باطن و پر مدعا همواره مانع رشد اصولی جامعه هستند؛ زیرا در بسیاری وقت ها، انجام دادن کارهایی را به عهده می گیرند که هرگز به انجام دادن آن توانا نیستند. پس در دراز مدت، عامل بسیاری از عقب افتادگی های فرهنگی، اخلاقی، اقتصادی و سیاسی می شوند. هدف مولانا از بیان این حکایت، بر حذر داشتن همگان از این ویژگی ناپسند و غیر اخلاقی است و اینکه در برابر دیدگان صاحبان این ویژگی، حجاب و پرده ای نهاده شده است و از دیدن حقیقت، ناتوانند:

پیام متن:

ادعاهای پوچ برخی انسان ها سبب رسوایی آنها و عقب ماندگی جامعه می شود و نشانه نادانی آنهاست.

ترس از ستایش دیگران

یکی از بزرگان را در مجلسی بسیار ستودند و در وصف نیکی های او زیاده روی کردند. او سر برداشت و گفت: «من آنم که خود می دانم» (و خود را بهتر از شما می شناسم).

از این حکایت سعدی چنین می توان استفاده کرد که انسان های وارسته و بیدار دل هیچ گاه تحت تأثیر ستایش دیگران قرار نمی گیرند و به مدح و ثنای دیگران وقعی نمی نهند؛ زیرا آنان هرگز خود را کامل نمی پندارند و از عیب های پنهان و آشکار خود غافل نیستند. در نتیجه، همواره خود را در پیشگاه پروردگارشان سرافکنده و شرمنده می دانند. حضرت علی علیه السلام در بیانی زیبا و دل نشین می فرماید:

فَهُمْ لاِءَنْفُسِهِمْ مُتَّهِمُونَ وَ مِنْ اَعْمالِهِمْ مُشْفِقُونَ اِذا زُکِّیَ اَحَدٌ مِنْهُمْ خافَ مِمّا یُقالُ لَهُ فَیَقُولُ: أَنَا اَعْلَمُ بِنَفْسی مِنْ غَیْری وَ رَبّی اَعْلَمُ بی مِنّی بِنَفْسی اَللّهُمَّ لا تُؤاخِذْنی بِما یَقُولُونَ، وَاجْعَلْنی اَفْضَلَ مِمّا یَظُنُّونَ وَاغْفِرْلی مالا یَعْلَمُونَ.

(پرهیزکاران) نفس خود را متهم می کنند و از کردار خود ترسناکند. هرگاه یکی از آنان را بستایند، از این ستایش در هراس می افتد و می گوید: من خود را از دیگران بهتر می شناسم و خدای من بهتر از من، مرا می شناسد. بار خدایا! مرا بر آنچه می گویند، مگیر! و بهتر از آنچه می گویند، قرار ده! و گناهانی که نمی دانند، بیامرز!

فضل بن یونس از امام موسی بن جعفر علیه السلام روایت می کند که آن حضرت به من فرمود:

این دعا را بسیار بخوان: «اللّهُمَّ... لا تُخْرِجْنی مِنَ التَّقصیرِ؛ پروردگارا! مرا از تقصیر بیرون مبر.» فضل گوید: من عرض کردم: معنای این عبارت چیست؟ حضرت فرمود: هر کاری را که به خاطر خدای عزوجل انجام دهی، پس خود را در آن کار، پیش خود مقصر بدان؛ زیرا همه مردم در کارهایشان میان خود و خدای عزوجل تقصیرکارند.

پیام متن:

هیچ گاه نباید به ستایش دیگران دل خوش کرد؛ زیرا دیگران از سرّ آدمی و عیب های پنهان اخلاقی او بی خبرند.

علم و حکمت را از هر که باشد، بیاموزید

آن که مشتاق دانش و حکمت است، هر جا که آن را بیابد، فرا می گیرد. سعدی در این باره حکایت می کند: «دانشمندی به پدرش گفت: هیچ یک از گفتار به ظاهر آراسته این واعظان در من اثر نمی کند؛ چرا که گفتارشان با رفتارشان هماهنگ نیست:

خداوند نیز در قرآن می فرماید: «اَتأْمُرُونَ النّاسَ بِالْبِرِّ وَ تَنْسَوْنَ اَنْفُسَکُمْ؛ آیا مردم را به نیکی امر می کنید و خود را فراموش می کنید». (بقره: 42) پدر در جواب گفت: فرزندم! این امر، تو را از کسب دانش و آگاهی باز ندارد. حکمت و دانش را از هر که باشد، فراگیر، گرچه از کسی باشد که هرگز به اندوخته های خویش عمل نکند.

امام کاظم علیه السلام در این باره از عیسی میسح علیه السلام نقل می کند:

از روی حق به شما می گویم: اگر چراغی را بیابید که با روغن قطْران (روغنی بدبو) در شبی تاریک روشنایی دهد، از نورش استفاده می کنید و بوی بدش شما را از روشنایی آن باز ندارد، همین طور سزاوار است که حکمت را از هر که یافتید، برگیرید.

سید جمال الدین اسدآبادی نیز چنین می گوید:

... غریب تر از همه اینها آن است که علمای ما در این زمان، علم را بر دو قسم کرده اند: یکی را می گویند علم مسلمانان و یکی را می گویند علم فرنگ. پس بدین جهت منع می کنند دیگران را از تعلیم بعضی از علوم نافعه و این را نفهمیدند که علم، آن چیز شریفی است که به هیچ طایفه نسبت داده نمی شود و به چیزی شناخته نمی شود، بلکه هر چه شناخته می شود، به علم شناخته می شود و هر طایفه ای که معروف می گردد، به علم معروف می گردد.

پیام متن:

دانش و حکمت، گوهری گران بها و ارزش مند است. پس در هر کجا و نزد هر کس که بتوان یافت، باید آن را به دست آورد.

ناقص و محدود بودن نعمت های مادی

از سعدی در گلستان حکایت است که: «عربی بیابان گرد را در شهر بصره نزد طلافروشان دیدم. می گفت: روزی در بیابانی راه را گم کردم و توشه و غذای راه تمام شد و خود را در خطر هلاکت دیدم. ناگاه در مسیر راه، کیسه ای پر از مروارید یافتم. اول تصور کردم که گندم پخته است، چنان خوشحال شدم که هرگز در عمرم بدان حد خوشحال نشده بودم. ولی وقتی فهمیدم گندم نیست و مروارید است، به اندازه ای غمگین و ناشاد شدم که در تمام مدت عمرم این گونه افسرده نشده بودم.

همان گونه که از این حکایت برمی آید، اگر انسان، گرسنه باشد و در بیابانی بدون توشه و غذا بماند، حتی گران بهاترین چیزها نیز در آن موقعیت ارزش چندانی ندارد و هیچ یک او را سیر نمی کند و از خطر مرگ نمی رهاند. این نکته، خود، بیانگر وجود نقص و محدودیت در نعمت های مادی است که هر کدام از آنها، تنها بخشی از نیازهای او را پاسخ گو هستند. این در حالی است که نعمت های بهشتی این گونه نیست و چه بسا تنها یک نعمت از آن، ده ها نیاز انسان را در آنِ واحد برآورده سازد.

از امام خمینی رحمه الله در کتاب تفسیر دعای سحر چنین می خوانیم:

از یکی از مشایخ ارباب معرفت (رضوان اللّه علیه) شنیدم که می فرمود: جرعه آبی که در بهشت نوشیده می شود، همه لذت ها را داراست. از لذت هایی که به گوش درک می شود، مانند انواع آهنگ های دل نشین و لذت هایی که با چشم درک می شود، از دیدن صورت های زیبا و دیگر رنگ ها و شکل ها و همچنین بقیه حواس (پنج گانه) که به همین قسم بهره مند می شوند.

پیام متن:

از نعمت های دنیا، به اندازه خود آنها باید توقع داشت. بسا گره ها که با انبوهی از نعمت های مادی گشوده نمی شود و تنها یک نعمت کوچک می تواند آنها را بگشاید.

خداوند، آگاه ترین کس به مصلحت بندگان

نعمت هایی که خداوند در اختیار بندگانش قرار می دهد، حساب شده و بر اساس شایستگی و مصلحت آنهاست. پروردگار بر اساس حکمت و مصلحت پنهانی خویش، گروهی را از نعمتی بهره مند و گروهی را از آن، بی بهره می کند؛ برخی را نام آور و برخی را نیز بی نام و نشان می سازد یا بعضی را تهی دست و بعضی دیگر را توانگر می گرداند که بی گمان، هر کدام از این حال ها به سود و صلاح بندگان و بنا بر هدف و منظوری است. به تعبیر زیبای سعدی:

در قرآن کریم نیز می خوانیم:

وَلَوْ بَسَطَ اللّه ُ الرِّزْقَ لِعِبادِهِ لَبَغَوا فِی الاَرْضِ. (شورا: 27)

و اگر خداوند، رزق را برای بندگانش گسترده سازد، در زمین طغیان و ستم می کنند.

سعدی در این باره حکایتی دارد که شنیدنی است: «روزی حضرت موسی علیه السلام فقیری را دید که از شدت تهی دستی، برهنه، روی ریگ بیابان خوابیده است. چون فقیر، موسی علیه السلام را دید، به او گفت: «ای موسی! دعا کن که خداوند متعال، مرا از رزقش بهره مند گرداند که از بی طاقتی به جان آمدم. موسی علیه السلام در حق او دعا کرد و رفت. (و بدین گونه حال آن مرد از نظر مادی به بهبودی گرایید). پس از چند روز، موسی علیه السلام از همان مسیر باز می گشت که دید همان فقیر را دستگیر کرده اند و جمعیتی بسیار بر گِردش اجتماع نموده اند. پرسید: چه حادثه ای رخ داده است؟ گفتند: این مرد، شراب خورده و عربده کشیده و شخصی را کشته است. اکنون او را دستگیر کرده اند، تا قصاص نمایند. موسی علیه السلام چون چنین دید، از دعایی که در حق او کرده بود، استغفار کرد (و دانست که تهی دستی او به صلاح وی بوده است)».

* * *

پیام متن:

فیض کاشانی

بلند همتی

شیخ عطار در منطق الطیر حکایت می کند: «آن گاه که یوسف علیه السلام را در سرزمین مصر برای فروش عرضه کردند، خریداران از هر سو برای تملک او روی آوردند و حاضر به پرداخت بهایی سنگین در این کار شدند (تا آنجا که عزیز مصر حاضر شد به اندازه وزن یوسف علیه السلام طلا بدهد و او را از آنِ خود سازد). در این میان، پیرزنی در حالی که چند کلاف نخ در دست داشت، برای خرید یوسف علیه السلام مشتری شد و گفت: در ازای این چند کلاف، یوسف را به من بدهید. فروشنده در حالی که خنده اش گرفته بود، به پیرزن گفت: مگر نمی بینی که دیگران برای خریدن یوسف، چه مبلغ سنگینی را پیشنهاد می کنند؟ پیرزن در جواب گفت: چرا، می دانم که به این بهای اندک یوسف را به من نمی دهند، ولی دوست داشتم من نیز از جمله خریداران یوسف علیه السلام باشم».

نکته آموزنده این حکایت، «بلند همتی» است، در حدیثی از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله آمده است:

اِنَّ اللّه َ یُحِبُّ مَعالِیَ الاُمُورِ وَ اَشْرافَها وَ یَکْرَهُ سَفْسا فَها.

خداوند، کارها و همت های بلند را دوست می دارد و از امور ناچیز و پست، بیزار است.

همچنین از جمله دعاهای اهل بیت علیهم السلام ، درخواست بلند همتی از خداوند بوده است. امام سجاد علیه السلام در یکی از مناجات های خود درخواست می کند:

(پروردگارا!) ما را از کسانی قرار ده که جان هایشان را به بلندی شتاباندی و همت های آنان را فراتر از جستن عزت در میان مردم قرار دادی.

نیز عرض می کند: «(خدایا!) از گواهی و شهادت، عادلانه ترین آن و از عبادت، بانشاط ترین آن و از همت، عالی ترین آن را از تو مسئلت دارم».

عطار در این باره می سراید:

باری انسان های بلند همت، همواره خواهان احوال و اموری والا و ارزش مند هستند، گرچه دست مایه شان ناچیز باشد یا در خود، شایستگی لازم را نبینند. عطار حکایت دیگری به نظم دارد که چنین است:

منگر به ناتوانیِ شخص ضعیف منبنگر که این طلب ز کجا خاست و این هو

گفتنی است همه انسان ها در «همت ورزیدن» یکسان نیستند. برخی تنها خواهان دنیا و لذت هایِ زودگذر آنند. بعضی در کنار بهره مندی سالم از دنیا و لذت های آن، همت اصلی خود را آخرت و نعمت های جاودانه بهشت قرار داده اند گروهی بهشت را نیز وا نهادند و دل در گرو بهشت آفرین گذاشتند و اینهایند والا همت ترین انسان ها.

به تعبیر زیبای حافظ:

پیام متن:

حافظ

یه روز گاو پاش میشکنه دیگه نمی تونه بلند شه،کشاورز دامپزشک میاره 
دامپزشک میگه:
اگه تا 3 روز گاو نتونه رو پاش وایسته گاو رو بکشید
گوسفند اینو میشنوه و میره پیش گاو میگه:بلند شو بلند شو
گاو هیچ حرکتی نمیکنه...

روز دوم باز دوباره گوسفند بدو بدو میره پیش گاو میگه:
بلند شو بلند شو رو پات بایست
بازگاو هر کاری میکنه نمیتونه وایسته رو پاش
روز سوم دوباره گوسفند میره میگه:
سعی کن پاشی وگرنه امروز تموم بشه و نتونی رو پات وایسی دامپزشک گفته باید کشته شی 
گاو با هزار زور پا میشه

صبح روزبعد کشاورز میره در طویله و میبینه گاو رو پاش وایساده از خوشحالی بر میگرده میگه:
" گاو رو پاش وایساده ! جشن میگیریم ...گوسفند روقربونی کنید... "


نتیجه اخلاقی:

خودتونو نخود هر آشی نکنید !

آدمی اگر پیامبر هم باشد از زبان مردم آسوده نیست، زیرا :

اگر بسیار کار کند، می‌گویند احمق است !

اگر کم کار کند، می‌گویند تنبل است!

اگر بخشش کند، می‌گویند افراط می‌کند!

اگر جمعگرا باشد، می‌گویند بخیل است!

اگر ساکت و خاموش باشد می‌گویند لال است!!!

اگر زبان‌آوری کند، می‌گویند ورّاج و پرگوست ..!

اگر روزه برآرد و شب‌ها نماز بخواند می‌گویند ریاکاراست!!!

و اگر نکند میگویند کافراست و بی‌دین .....!!!

لذا نباید بر حمد و ثنای مردم اعتنا کرد

پس آنچه باشید که دوست دارید.

شاد باشید ؛ مهم نیست که این شادی چگونه قضاوت شود

یک شبی مجنون نمازش را شکست
بی وضو در کوچه لیلا نشست
*
عشق آن شب مست مستش کرده بود
فارغ از جام الستش کرده بود
*
سجده ای زد بر لب درگاه او
پر ز لیلا شد دل پر آه او
*
گفت یا رب از چه خوارم کرده ای
بر صلیب عشق دارم کرده ای
*
جام لیلا را به دستم داده ای
وندر این بازی شکستم داده ای
*
نشتر عشقش به جانم می زنی
دردم از لیلاست آنم می زنی
*
خسته ام زین عشق، دل خونم مکن
من که مجنونم تو مجنونم مکن
*
مرد این بازیچه دیگر نیستم
این تو و لیلای تو … من نیستم
*
گفت: ای دیوانه لیلایت منم
در رگ پیدا و پنهانت منم
*
سال ها با جور لیلا ساختی
من کنارت بودم و نشناختی
*
عشق لیلا در دلت انداختم
صد قمار عشق یک جا باختم
*
کردمت آوارهء صحرا نشد
گفتم عاقل می شوی اما نشد
*
سوختم در حسرت یک یا ربت
غیر لیلا بر نیامد از لبت
*
روز و شب او را صدا کردی ولی
دیدم امشب با منی گفتم بلی
*
مطمئن بودم به من سرمیزنی
در حریم خانه ام در میزنی
*
حال این لیلا که خوارت کرده بود
درس عشقش بیقرارت کرده بود
*
مرد راهش باش تا شاهت کنم
صد چو لیلا کشته در راهت کنم

شهسواری به دوستش گفت: بيا به كوهي كه خدا آنجا زندگي مي كند برويم.ميخواهم ثابت كنم كه او فقط بلد است به ما دستور بدهد، وهيچ كاري براي خلاص كردن ما از زیر بار مشقات نمي كند.
ديگري گفت: موافقم . اما من براي ثابت كردن ايمانم مي آیم 
وقتي به قله رسيد ند ،شب شده بود. در تاريكي صدايي شنيدند:سنگهاي اطرافتان را بار اسبانتان كنيد وآنها را پايين ببريد
شهسوار اولي گفت:مي بيني؟ بعداز چنین صعودي ،از ما مي خواهد كه بار سنگين تري را حمل كنيم.محال است كه اطاعت كنم! 
ديگري به دستور عمل كرد. وقتي به دامنه كوه رسيد،هنگام طلوع بود و انوار خورشيد، سنگهايي را كه شهسوار مومن با خود آورده بود،روشن كرد. آنها خالص ترين الماس ها بودند...

مرشد مي گويد: تصميمات خدا مرموزند،اما همواره به نفع ما هستند.

                                                                   http://ariaclick.com

 شخصی از اهل شیروان قفقاز آمده و خدمتگذار مقبره مرحوم میرزا بود و هیچ گونه توقع مادی نداشت. یک روز از او سؤال کردند که:  چه انگیزه ای تورا وادار کرده که در این مزار مجانی خدمت می کنی؟ گفت: عظمت و تقرب صاحب این قبر درنزد مولایم علی(ع)‌ . بعد از آن افزود: من یکی از ثروتمندان شیروان بودم و مال زیادی داشتم. به قصد زیارت خانه خدا ازشهر خودم حرکت کرده و به مکه و مدینه مشرف شدم و بعد به قصد زیارت عتبات عالیات درعراق حرکت کردم. هنگامی که می خواستم سوار کشتی شوم تمام موجودی ام ، که  دریک بسته کیف مانندی بود ، در دریا افتاد. درآن حال امیدم از همه جا قطع شده و حیران ماندم که چه کنم. به ناچار بعضی از وسائلی را که همراهم بود فروخته و خود را به شهر مقدس نجف رساندم و به حضرت علی (ع) متوسّل شدم .

بعد از مدتی توسل و گریه و زاری شبی حضرت را درخواب دیدم. آن بزرگوار به من فرمود: غمگین نباش! برو در قم و بسته وجوهات نقدی خود را ازعالم جلیل میرزا ابوالقاسم قمی بگیر!

بعد از بیداری درفکر فرو رفتم و با تعجب به خودم گفتم ، پول های من به دریا افتاده چه طور آن را در قم از میرزای قمی بخواهم!؟ با توکل به خدا به سوی قم  روانه شده و به درب منزل دانشمند جلیل القدر جناب میرزای قمی رفتم. خادم میرزا به من گفت:آقا الان درخواب است صبرکن تا از خواب بیدارشود. گفتم: من مردی مسافر و غریبم و می خواهم بروم. خادم ناراحت شده و گفت: خودت در را بزن، چون حلقه دررا کوبیدم. ازداخل منزل صدای میرزا بلند شد و فرمود: ای فلانی صبرکن الان آمدم .

وقتی مرا با اسم صداکرد، تعجب من زیادتر شد و هم چنانکه من در تعجب غوطه ور بودم درباز شد و جناب میرزای قمی بیرون آمده و بسته مرا عیناً از زیر عبایش بیرون آورد و به من پس داد و فرمود : برو به ولایت خود! و تا زنده هستم نباید از این ماجرا کسی را آگاه کنی. من هم بسته را گرفته و دستش را بوسیده و به شیروان رفتم . یک روز قصه را به مناسبتی برای همسرم نقل کردم. او از این حادثه شگفت زده شد و با لحنی سرزنش آمیز به من گفت: اگرچنین شخص بزرگواری رادیده ای باید تا آخر عمر او را خدمت کنی، چرا او را رها کرده و آمده ای؟ من از این سخن متأثر شده و راه قم را پیش گرفتم ولی با کمال تاسف به من گفتند: که آن بزرگوار از دنیا رحلت کرده است و من هم با خود عهد کردم که همیشه خادم  قبر شریف آن عزیز باشم. تا شاید مولایم علی (ع) به من عنایتی کند

منبع:آموزه های وحی در قصه های تربیتی ، عبدالکریم پاک نیا ، قصه22

برگرفته از وبلاگ به سوی کمال:http://agamoallem.blogfa.com/post-13.aspx

مقبره میرزای قمی در قبرستان شیخان قم یکی از زیارتگاههای مسلمانان است و مردم برای عرض ادب و گرفتن حاجات از اقصی نقاط جهان به آنجا حضور می یابند.سلام و صلوات خدا بر او باد.اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم

از جمله اعمالی که در این مکان مقدس برای گرفتن حاجات انجام می شود خواندن سوره یس می باشد.

•

فصل باران است بارانی شویم

از درون جوشیم و طوفانی شویم

بوی خاک و بوی نمناک چمن

کیف دارد زیر باران تر شدن

در تمام قطره ها تکثیر شو

زیر باران خدا تطهیر شو

•

•

•

اس ام اس راجع به باران

SMS Baran

•

•

•

•

•

•

اس ام اس راجع به باران

SMS Baran

•

•

•

•

•

•

اس ام اس راجع به باران

SMS Baran

•

•

•

•

•

•

اس ام اس راجع به باران

SMS Baran

•

•

•

•

•

•

اس ام اس راجع به باران

SMS Baran

•

•

•

•

•

•

اس ام اس راجع به باران

SMS Baran

•

•

•

•

•

•

اس ام اس راجع به باران

SMS Baran

•

•

•

•

•

•

اس ام اس راجع به باران

SMS Baran

•

•

•

•

•

•

اس ام اس راجع به باران

SMS Baran

•

•

•

•

•

•

اس ام اس راجع به باران

SMS Baran

•

•

•

•

•

•

اس ام اس راجع به باران

SMS Baran

•

•

•

•

•

•

اس ام اس راجع به باران

SMS Baran

•

•

•

استیو جابز

*************

تا زمانی که به قدرت نرسیده ای فرمانبردار باش و چون به آن رسیدی، فروتن.

*************